Het land van geduld
Blijf op de hoogte en volg Laura
20 September 2014 | Suriname, Paramaribo
Odi odi ala sma,
Inmiddels ben ik drie weken hier van het lekkere weer aan het genieten en ik heb al een lekker tintje gekregen. Daar werk ik ook hard voor, want over een jaar wil ik bruiner zijn dan Jeroen haha.
Maar om even bij het begin te beginnen. Meteen bij de aankomst heb ik al kennis gemaakt met het land van geduld. Alleen al door de douane gaan kostte meer dan een uur: Want waarom zou je meer dan drie mensen aan het werk zetten om 300 passagiers te helpen?
Gelukkig stond Amir me op te wachten. Meteen gaan zat er niet in: we hebben zo'n anderhalf uur gewacht een vriend van hem die er écht bijna was. Welkom in het land van geduld! Zo gaat het met zo'n beetje alles hier. Ik heb een week op een laptop gewacht die er "morgen" echt zou zijn en ook de afspraak met de vreemdelingenpolitie kon maar niet gemaakt worden, tot ik er gewoon langs ging.
Ook het regelen van werk gaat niet zo soepel. Van te voren gevraagd wat ik mee moest nemen. Nee niks, ik had niks nodig. Kom ik hier, zijn ze mijn e-mail met sollicitatiebrief, diploma en CV kwijtgeraakt. Dit hadden ze ook nog uitgeprint allemaal, maar kunnen ze ook niet meer terugvinden. Handig! Iedere keer als ik belde werd er mij beloofd terug te bellen. Dit gebeurde natuurlijk niet. Ik heb heel wat keren gebeld in twee weken tijd in de hoop dat ik de goede persoon te pakken kreeg. Uiteindelijk mocht ik op gesprek komen, maar dit was voor het vervolgonderwijs. Tja, dat is niet echt mijn ding (en ik ben niet bevoegd). Toch maar gegaan, want dan hebben ze mijn gezicht gezien en kan ik de goede contacten leggen. Helaas! Diegenen die ik nodig had waren niet aanwezig. Maar ik zou gebeld worden! Yeah right!
Afgelopen dinsdag ben ik maar gewoon ernaar toe gegaan (had ik al veel eerder moeten doen eigenlijk, maarja... de Nederlandse "we-maken-netjes-een-afspraak-mentaliteit" zit er goed in haha).
Ik werd meteen geholpen. Er bleken ineens toch nog een hoop papieren uit Nederland nodig te zijn. Die worden nu dus met spoed aangevraagd en opgestuurd. Mama heeft vakantie, maar wordt goed aan het werk gehouden haha: Naar de gemeente, naar de rechtbank, naar het postkantoor. Wat nou vakantie?
Als dat allemaal geregeld is, word ik waarschijnlijk geplaatst in Palemeu: Een Indianendorpje op een uur vliegen van Paramaribo. Iedereen die het kent is er enthousiast over. En iedereen die het niet kent eigenlijk ook, omdat er zoveel goede verhalen over rond gaan. Lieve mensen, mooie omgeving. Dat wordt dus geen Sranantongo leren, maar Wajano en Trio (de talen van de twee indianenstammen die daar leven). Of alle drie natuurlijk ;)
Enige nadeel: Zoals ik nu begrijp van iedereen hebben ze daar alleen een satelliettelefoon. Helemaal back to basic dus en twee maanden weinig contact met de buitenwereld. Het is wel een toeristische bestemming, dus dat is wel weer leuk.
In de tussentijd geniet ik dus van de zon. Ik heb een fiets gehuurd en fiets wat door de stad, lig aan het zwembad, lees een boekje, ga op stap, zit op salsa- en zoukles. Ik vermaak me wel.
En de wonderen zijn de wereld nog niet uit (ik ben het levende bewijs), want:
* Ik ben nog niet één keer verdwaald
* Ik ben mijn sleutels nog niet één keer kwijtgeraakt (dat is echt een wonder, want thuis had ik er geen meer, omdat ik drie huissleutels kwijt heb gemaakt)
* Ik heb niet één keer gehuild (voor degenen die mij goed kennen: ook dit is best een wonder, aangezien mijn tranen vrij hoog zitten en hier best wel wat tegen zit.) Eerlijk is eerlijk: Vorige week wist ik even niet wat ik nu moest doen. Niks schoot op, ik had geen duidelijkheid, ik wist het even niet meer. Dus wat doen we dan? Dan bellen we de enige Nederlander die het land goed kent én connecties heeft waar ik wat aan heb én me goede adviezen kan geven omdat hij precies weet wat ik doe en kan en welke opleiding ik achter de rug heb: Jean. Ik heb hem in deze twee weken al meer gebeld en gemaild dan in mijn hele Kempelcarrière, haha.
Ojaa... Met de bus gaan is ook een hele ervaring hier. Als je instapt wacht je tot hij helemaal vol is voor hij vertrekt. En met helemaal vol bedoel ik dan ook echt helemaal! Ook alle klapstoeltjes op het gangpad moeten bezet zijn. Met als gevolg dat als iemand achter in de bus eruit moet iedereen op moet staan en diegene voorbij laat.
Als je eruit wilt en je drukt op stop, dan stopt de bus ook meteen waar op dat moment plaats is. Betalen doe je pas achteraf. Omgerekend kost dit ongeveer €0,30, ongeacht of je de hele rit blijft zitten of maar één minuut. De eerste keer vond ik het allemaal vreemd, na een paar keer went het vanzelf. Aangezien niemand hier heel erg van de tijd is, maakt het allemaal niet zoveel uit en moet je ergens toch op tijd zijn, dan bel je een taxi.
Nou, dat was het wel zo'n beetje voor nu. Iedereen weer op de hoogte. Als ik meer weet over en hoe en wat, dan laat ik het jullie zeker weten.
Bogobogo lobi,
Laura
Inmiddels ben ik drie weken hier van het lekkere weer aan het genieten en ik heb al een lekker tintje gekregen. Daar werk ik ook hard voor, want over een jaar wil ik bruiner zijn dan Jeroen haha.
Maar om even bij het begin te beginnen. Meteen bij de aankomst heb ik al kennis gemaakt met het land van geduld. Alleen al door de douane gaan kostte meer dan een uur: Want waarom zou je meer dan drie mensen aan het werk zetten om 300 passagiers te helpen?
Gelukkig stond Amir me op te wachten. Meteen gaan zat er niet in: we hebben zo'n anderhalf uur gewacht een vriend van hem die er écht bijna was. Welkom in het land van geduld! Zo gaat het met zo'n beetje alles hier. Ik heb een week op een laptop gewacht die er "morgen" echt zou zijn en ook de afspraak met de vreemdelingenpolitie kon maar niet gemaakt worden, tot ik er gewoon langs ging.
Ook het regelen van werk gaat niet zo soepel. Van te voren gevraagd wat ik mee moest nemen. Nee niks, ik had niks nodig. Kom ik hier, zijn ze mijn e-mail met sollicitatiebrief, diploma en CV kwijtgeraakt. Dit hadden ze ook nog uitgeprint allemaal, maar kunnen ze ook niet meer terugvinden. Handig! Iedere keer als ik belde werd er mij beloofd terug te bellen. Dit gebeurde natuurlijk niet. Ik heb heel wat keren gebeld in twee weken tijd in de hoop dat ik de goede persoon te pakken kreeg. Uiteindelijk mocht ik op gesprek komen, maar dit was voor het vervolgonderwijs. Tja, dat is niet echt mijn ding (en ik ben niet bevoegd). Toch maar gegaan, want dan hebben ze mijn gezicht gezien en kan ik de goede contacten leggen. Helaas! Diegenen die ik nodig had waren niet aanwezig. Maar ik zou gebeld worden! Yeah right!
Afgelopen dinsdag ben ik maar gewoon ernaar toe gegaan (had ik al veel eerder moeten doen eigenlijk, maarja... de Nederlandse "we-maken-netjes-een-afspraak-mentaliteit" zit er goed in haha).
Ik werd meteen geholpen. Er bleken ineens toch nog een hoop papieren uit Nederland nodig te zijn. Die worden nu dus met spoed aangevraagd en opgestuurd. Mama heeft vakantie, maar wordt goed aan het werk gehouden haha: Naar de gemeente, naar de rechtbank, naar het postkantoor. Wat nou vakantie?
Als dat allemaal geregeld is, word ik waarschijnlijk geplaatst in Palemeu: Een Indianendorpje op een uur vliegen van Paramaribo. Iedereen die het kent is er enthousiast over. En iedereen die het niet kent eigenlijk ook, omdat er zoveel goede verhalen over rond gaan. Lieve mensen, mooie omgeving. Dat wordt dus geen Sranantongo leren, maar Wajano en Trio (de talen van de twee indianenstammen die daar leven). Of alle drie natuurlijk ;)
Enige nadeel: Zoals ik nu begrijp van iedereen hebben ze daar alleen een satelliettelefoon. Helemaal back to basic dus en twee maanden weinig contact met de buitenwereld. Het is wel een toeristische bestemming, dus dat is wel weer leuk.
In de tussentijd geniet ik dus van de zon. Ik heb een fiets gehuurd en fiets wat door de stad, lig aan het zwembad, lees een boekje, ga op stap, zit op salsa- en zoukles. Ik vermaak me wel.
En de wonderen zijn de wereld nog niet uit (ik ben het levende bewijs), want:
* Ik ben nog niet één keer verdwaald
* Ik ben mijn sleutels nog niet één keer kwijtgeraakt (dat is echt een wonder, want thuis had ik er geen meer, omdat ik drie huissleutels kwijt heb gemaakt)
* Ik heb niet één keer gehuild (voor degenen die mij goed kennen: ook dit is best een wonder, aangezien mijn tranen vrij hoog zitten en hier best wel wat tegen zit.) Eerlijk is eerlijk: Vorige week wist ik even niet wat ik nu moest doen. Niks schoot op, ik had geen duidelijkheid, ik wist het even niet meer. Dus wat doen we dan? Dan bellen we de enige Nederlander die het land goed kent én connecties heeft waar ik wat aan heb én me goede adviezen kan geven omdat hij precies weet wat ik doe en kan en welke opleiding ik achter de rug heb: Jean. Ik heb hem in deze twee weken al meer gebeld en gemaild dan in mijn hele Kempelcarrière, haha.
Ojaa... Met de bus gaan is ook een hele ervaring hier. Als je instapt wacht je tot hij helemaal vol is voor hij vertrekt. En met helemaal vol bedoel ik dan ook echt helemaal! Ook alle klapstoeltjes op het gangpad moeten bezet zijn. Met als gevolg dat als iemand achter in de bus eruit moet iedereen op moet staan en diegene voorbij laat.
Als je eruit wilt en je drukt op stop, dan stopt de bus ook meteen waar op dat moment plaats is. Betalen doe je pas achteraf. Omgerekend kost dit ongeveer €0,30, ongeacht of je de hele rit blijft zitten of maar één minuut. De eerste keer vond ik het allemaal vreemd, na een paar keer went het vanzelf. Aangezien niemand hier heel erg van de tijd is, maakt het allemaal niet zoveel uit en moet je ergens toch op tijd zijn, dan bel je een taxi.
Nou, dat was het wel zo'n beetje voor nu. Iedereen weer op de hoogte. Als ik meer weet over en hoe en wat, dan laat ik het jullie zeker weten.
Bogobogo lobi,
Laura
-
20 September 2014 - 20:42
Esther:
Hoi hoi Laura,
Wat een verhaal weer...... hopelijk krijg je snel meer duidelijkheid over je werk, want daarvoor ben je toch naar Suriname vertrokken.
Veel succes en plezier daar!!
Groetjes Esther, Luuk en Imme
-
20 September 2014 - 20:59
Michelle:
Hahah ja ik herken je verhaal helemaal ;-) als het vandaa niet komt komt het morgen wel.
En de bus hahaha daar keek ik toen ook zo van op!
Heerlijk om je verhaal te lezen!
Doe m'n lieverd de groeten en tot gauw!!
Xx Michelle -
20 September 2014 - 21:18
Marianne Nies-Vossen:
Hey hey dochterlief,
ik heb natuurlijk alles al eens eerder gehoord wat hier beschreven staat. Wat een land, wat een land.
Gelukkig, en dat bewonder ik wel, heb je het geduld om steeds weer te bellen, terug te gaan enzovoort.
Veel plezier en ik werk me hier wel te pleuris voor jou in mijn vakantie, hahaha
Liefs, Marianne -
20 September 2014 - 22:49
Henk Nies:
Hallo Laura,
De pittbulll in jou wordt hier wel getemd. Had dit nooit voor mogelijk gehouden. En als je nog een paar copieen of zoiets dergelijks nodig hebt, zal ik proberen ze op te sturen, op het surinaams tempo moet dit mogelijk zijn, misschien dat ik straks nog wat van jouw geduld kan leren.
Veel plezier.
Groetjes,
Henk
-
21 September 2014 - 01:54
Marina:
Hoi Laura
land van geduld....noem het maar een zonnig tempo...lekker op je gemakkie.....
geniet nog van je vakantie en je danslessen.
Jij leert strakjes die indianentaal. Geef jij hen les in "ospels".
groejes van je pleegmoeder -
21 September 2014 - 21:32
Olga Van De Kruys :
Ha Laura, fijn om te lezen dat het allemaal goed met je gaat. Misschien zouden we hier in Nederland eens iets minder zouden moeten haasten. Geniet nog van je verblijf. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
