Terug naar Nederland

16 november 2014

Hallo allemaal,

Helaas heb ik de beslissing genomen om terug naar Nederland te gaan. Het werkt niet zoals ik graag had gewild. Maar ik zal even vooraan beginnen.

Vertrek
Woensdag 29 oktober zijn we met z'n allen vertrokken naar Palumeu. Iedereen was enthousiast, ook al zagen de meesten er wel tegenop dat het zo moeilijk was om contact te houden met de buitenwereld.

Kinderen en collega's
In Nederland spreek ik mijn collega's (als ik ze eenmaal ken natuurlijk) aan bij de voornaam, ik tutoyeer (vaak ook de directeur) en als er iets gedaan moet worden volstaat een "is goeed", "doe ik" of "yoo". Dat hoef ik hier niet te doen, want dat wordt echt niet als beleefd beschouwd dus dat was wel even wennen. Net als het met twee woorden spreken. Heel netjes, maar ik ben het niet gewend. Hierdoor verbeterde ik de kinderen ook niet. Gelukkig deden ze het meestal al. Zelfs als ze er niks van snappen zeggen ze "Ja juffrouw". Daar heb je natuurlijk helemaal niks aan. Als ik vroeg of ze het wilde herhalen konden ze het niet. "Is niet erg. Goed dat je aangeeft dat je het niet weet!" Dat heb ik vaak gezegd.

Ik heb een engelengeduld gehad met deze kinderen, zonder dat het me enige moeite kostte. Waar een collega van mij regelmatig de klas uit liep, omdat ze het lastig vond dat de kinderen niks snapten, legde ik alles 100.000 keer uit. Ze doen zo hun keiharde best, zijn aardig en beleefd, praten zachtjes. Hoe kun je je daar nu aan irriteren? Hoe langer ik ze kende, hoe losser ze werden. Ik ben ervan overtuigd dat dat dus ook helemaal goed gekomen zou zijn.
De kinderen waren trouwens tussen de 10 en 13 jaar. Vanwege de problemen die er waren met lesgeven, achterstand enzo zijn ze dus een stukje ouder dan "normaal".

Mijn Nederlandse accent was in het begin wel lastig voor ze. Net als hun accent lastig was voor mij. En dan praten ze ook nog eens extreem zacht. Maar ook dat ging na enkele dagen steeds beter.

Niveau
Het niveau in de klas was laag. Echt heel laag. Maar deze kinderen hadden ook een jaar geen les gehad en het jaar ervoor maar van 8.00 tot 10.00 uur. Geen wonder dus.
Met lezen heb ik RALFI-lezen ingezet. Ik heb de tekst voorgelezen, daarna hebben we de tekst samen gelezen, vervolgens hebben ze in duo's gelezen en daarna heb ik nog kinderen laten voorlezen. (Ik had even vergeten dat slingerlezen erbij hoorde, dus die heb ik overgeslagen. Zou ook wel moeilijk zijn geweest voor ze, want ze wisten niet wat een zin inhield. Hoe vaak ik het ook uitlegde. Slingerlezen was dus wel heel goed geweest om dit duidelijk te maken. Extra aandacht daarvoor.) In ieder geval: de kinderen hebben de tekst dus minimaal vijf keer gelezen. Toen ik de volgende dag vroeg waar de tekst over ging kon één kind mij nog vertellen dat het over Ronnie en Soerinder ging, maar verder wisten ze niks meer. Dit zegt genoeg over het leesniveau. Ze zijn zo bezig met de woorden lezen, dat ze geen idee hebben van wat ze gelezen hebben. En daarnaast vinden ze het ook nog lastig om dingen in de klas te zeggen. Ze zijn heel verlegen!

Ook het rekenniveau was laag, hoewel het duidelijk een stuk hoger lag dan taal. De keersommen heb ik op het bord geschreven en onder aan het bord heb ik een getallenlijn gemaakt. Iedere rekenles begon met het oefenen van de tafeltjes en getallen op de getallenlijn zetten. In het begin vonden ze dit heel moeilijk, maar ik merkte wel dat het steeds beter ging.

Manier van werken
Ik ben gewend in Nederland dat je voor de school begint, in de vakantie, al dingen gaat voorbereiden en je klas in orde maakt. Of dat hier in Suriname overal anders is, of gewoon op deze school (bij dit schoolhoofd), ik heb geen idee. Maar we zijn op woensdag aangekomen. Op vrijdag, zaterdag en zondag heb ik gevraagd om het magazijn op te ruimen (mijn klas, want er waren niet genoeg lokalen, dus ik heb lesgegeven in het magazijn). Dit is niet gebeurd. Het gevolg was dat ik op maandag, toen de school begon het magazijn op stond te ruimen in plaats van kennis te maken met de kinderen. Na school ben ik hiermee verder gegaan.
Op dinsdag hebben we lesgegeven tot 10.00 uur, want daarna was er vergadering. Die is hier schijnbaar altijd onder schooltijd. Ja, joh! Wij hebben het zo druk na school en de kinderen hebben gelukkig geen achterstand, dus die kunnen makkelijk een paar uurtjes missen ;)
Woensdag is de eerste dag geweest dat ik "echt" les heb gegeven, maar ik werd hierbij wel nog regelmatig gestoord door leraren die bedachten dat ze materialen uit het magazijn nodig hadden (schriften, schrijfboekjes, noem maar op). Iets met voorbereiding? Kom dan om kwart voor 8 op school in plaats van om 8 uur pas, als de bel gaat, denk ik dan. Maar dat zal ook wel cultuur zijn.

Waarom naar Nederland terug?
Op dag één bleek dat er niet genoeg lerarenwoningen waren, want het huis achterin het dorp was niet goed. Desondanks hebben twee collega’s daar enkele dagen geslapen. Het huis was donker, er was veel ongedierte en ze hoorden er veel geluiden. Daarna zijn ze met z’n tweeën één klein lerarenhuisje gaan bewonen.

In eerste instantie dacht ik, dat het wel meeviel met de woningen: Er zaten wel kieren in, de keuken was open, je kon niet buiten zitten, er was geen aparte slaapkamer, in sommige huizen waren trappen en kasten niet in orde, mijn huis had rotte plekken enz., maarja... ik had ook niet verwacht dat ik in een heel goed huis zou gaan wonen. Tot bleek dat in andere dorpen de huizen van steen zijn, of in ieder geval goed afgewerkt hout, zonder kieren en spleten, met een dichte keuken, een aparte slaapkamer en een plek waar de leerkrachten bij elkaar kunnen gaan zitten. Omdat dat hier niet ging, zat iedereen elke avond vanaf half 8 ongeveer al in zijn eigen huisje.

Op school waren niet alle spullen in orde. Dat had ik ook niet verwacht. Maar zelfs van de nieuwe methodes zaten er spullen niet bij het pakket. Dit heb ik verschillende keren aan het schoolhoofd doorgegeven en iedere keer opnieuw reageerde ze verbaasd dat ik werkte met de nieuwe rekenmethode (“Heb jij niet die oude dan?”) en dat de handleiding en toetsboekjes er niet waren (“Zijn die niet binnengekomen dan? Ik weet eigenlijk ook niet welke spullen er binnengekomen zijn.”). Dat de spullen er niet zijn, is niet zo’n probleem. Het is raar, niet fijn werken, maar er kan iets aan gedaan worden. Maar dan moet dat wel gebeuren. Als ik iets drie keer doorgeef en ik krijg geen respons is dat vervelend.

Het schijnt te spoken in het dorp. Ik heb één nacht slecht geslapen (ik was nog laat gaan douchen, toen de stroom weer uit was (er is maar stroom van 19.00 – 22.00 uur) en voelde me toen niet op mijn gemak. Die nacht heb ik slecht geslapen en voetstappen gehoord, terwijl er niemand geweest kan zijn. Dat is het enige dat ik er van meegekregen heb. Misschien omdat ik een blanke ben, een “nuchtere Nederlander”, misschien omdat ik er niet zo gevoelig voor ben, ik weet het niet, maar het hele dorp schijnt er last van te hebben. De honden huilen ’s nachts ook veel. Extreem veel. Dus als je dit leest en denkt ‘wat een onzin allemaal’. Er is iets in dat dorp aan de hand.

Hoewel ik geen last heb van die spoken, waren er collega’s die dat wel hadden. Toen we met deze klachten naar de kapitein van het dorp gingen kregen we geen respons. Hij wist van tevoren al dat er problemen zouden komen in het huis achterop. Waarom doe je er dan niks aan? Waarom laat je dan mensen in dat wonen?
Verder reageerde hij alleen maar boos en heeft hij er niet veel aan gedaan. ’s Avonds zijn er mensen van de kerk komen bidden, maar de kapitein hebben we niet meer gezien. Ik vind dit kwalijk: hij is het hoofd van het dorp en zou, in mijn ogen, met ons moeten komen praten. In plaats daarvan is hij boos en heeft hij schijnbaar gezegd dat hij geen leraren meer wil.
We hebben ook geklaagd over de huisjes. Over sommige dingen is al eerder geklaagd, maar er is niemand geweest om het in orde te maken. Ik vind dat als je zo graag leraren in je dorp hebt, je er ook voor moet zorgen dat zij goed kunnen wonen. Het hoeven geen paleizen te zijn, maar je zorgt er op z’n minst voor dat het huis in orde is en dat er niet zoveel kapotte dingen zijn.

Ook BOB zelf blijkt al zo’n 10 jaar niet op deze plek te zijn geweest. Ik vind het slecht dat ze ons naar een plek sturen waar ze zelf niet komen, terwijl ze wel op andere plaatsen gaan kijken hoe het is. Ze krijgen al moeilijk leerkrachten voor deze plaats, dan ga je toch kijken wat er aan de hand is?

Het schoolhoofd heeft ook dingen gedaan waar ik niet achter sta. Ze heeft zelf gezegd dat ze niet in het huis achterop wilde wonen (“Als ik daar moest wonen, was ik meteen terug gegaan naar de stad!”), maar later zei ze, waar de mensen van het dorp bij waren, dat het haar grootste fout is geweest dat ze de leraren die daar zaten, naar voren heeft gehaald. Ik vind het gemeen dat je hen schijnbaar wel in een huis wilt laten wonen, waar je zelf niet in wilt wonen en dat je je collega’s afvalt als je zoiets zegt waar de dorpelingen bij zijn.
Ook praat ze tegen iedereen over iedereen. Ik vind dat niet prettig werken. Ze zegt dingen en vergoelijkt het dan, zegt dat ze het niet zo bedoeld heeft of dat ze zich niet kan herinneren dat ze dat gezegd heeft.
Wij zouden als team naar BOB gaan om de problemen aan te kaarten, maar ze wil niet mee, want ze staat niet achter ons. Zij heeft geen last. Maar als je team er wel last van heeft, dan vind ik dat je er iets aan moet doen. Je kunt niet zeggen “Ik heb er geen last van, dus we hoeven niks te doen”!

Al deze kleine dingen samen, in combinatie met het feit dat ik al voor vertrek een beetje aan het lijntje ben gehouden, doordat het steeds uitgesteld werd en doordat we niet zijn gehaald voor een training die we zouden krijgen (we zijn zelfs helemaal niet ingelicht, ook niet dat het niet doorgaat en de reden waarom), zijn voor mij reden om terug te gaan naar Nederland. Ik heb me voor 200% ingezet, maar krijg er weinig voor terug. Ik ben nu 2,5 maand hier en heb amper voor de klas gestaan. Daarvoor ben ik niet gekomen! Ik kan vast wel overgeplaatst worden of naar EBG of RKBO gaan, maar in het eerste geval kom ik in een nieuw team dat al bezig is en daar heb ik geen behoefte aan en in het tweede geval moet ik opnieuw de hele sollicitatieprocedure doorlopen. Ook daar heb ik geen zin in. Mijn visum loopt nog tot 30 november, dus tot die tijd ga ik lekker touren en wat van het land zien en dan ga ik lekker terug naar Nederland. Kerst in eigen land met familie en vrienden.

Ik vind het heel jammer dat het zo gelopen is, ik heb mijn stinkende best gedaan om het te laten slagen, maar helaas is dat niet gelukt. Toch heb ik een hele leuke tijd gehad in Suriname en heb ik absoluut geen spijt van deze reis. Misschien was alles anders verlopen als ik op een andere plaats gezet was of als ik een schoolhoofd had gehad dat kordater opgetreden had. Ik weet het niet. Misschien had ik het bij een particuliere school in de stad moeten proberen (kan schijnbaar ook) of bij een ander bestuur. Ik ga nog twee weken genieten van het land en dan sta ik op zondag 30 november om 8.15 uur weer op Nederlandse bodem.

Nog even over het gebied. Dat is echt heel mooi. Als toerist zou ik het je zeker aanraden! Het is alleen jammer dat je overal met de boot naartoe moet. Daardoor heb ik er eigenlijk niet veel van gezien, helaas! Ik heb alleen het voordeel dat ik een bakra ben en dat toeristen mij wel eens uitgenodigd hebben om erbij te komen zitten. Eén keer was er een hele groep Limburgers en die bleken een avondboottocht te hebben. Niet iedereen ging mee, dus ik mocht mee. Superleuk! Brulkikker gezien, veel dieren gehoord. Het was volle maan die dag, dus niet zoveel dieren gezien (bij geen maan komen ze drinken in de rivier en zie je dus meer dieren), maar het was wel megamooi op de rivier!

Groetjes, Laura